Verandering

Het was vijf januari rond half acht ’s avonds. En koud. We stapten in de auto en reden naar Mozamo alwaar zoals gewoonlijk de ledenvergadering van onze Vereniging voor Parapsychologie plaats zou vinden. Bij aankomst troffen we een groepje mensen dat buiten voor de deur stond te klappertanden. De deur bleek dicht. We konden er niet in.

Het gebouw was voorzien van nieuwe sloten door een aantal personen die zich afgescheiden hadden van het bestuur van de motorclub. Ik besloot in de warmte van de auto af te wachten en zocht verstrooiing door het oplossen van een puzzeltje. Na zo’n 20 minuten geharrewar bleek er geen verzoening mogelijk en werd haastig een andere locatie gevonden. Aldus vertrokken we naar het gebouwtje van de drumband op Zaandijk waar de vergadering alsnog doorgang kon vinden. Veel lof voor de mevrouw die ons daar opving: ze toverde in een mum van tijd een gezellig kleedje en zelfs een bloemetje op de tafels en om op te warmen kreeg iedereen koffie (dat de melk zuur was,
was jammer, maar ook grappig).

Ik vond het allemaal wel vermakelijk. De vereniging organiseert al 31 jaar lezingen van sprekers over diverse spirituele onderwerpen. Je zou dus denken dat er openheid voor vernieuwing zou zijn. Maar toen officieus aan de orde kwam dat onze vaste lokatie teveel op losse schroeven stond en we dit niet konden riskeren op een avond dat er zo’n 60 man zou komen, waardoor het dus verstandig zou zijn om een andere (vaste) lokatie te zoeken, werd bedenkelijk gekeken.

Dat zette mij aan het denken.
Waarom hebben mensen vaak zo een weerstand tegen verandering? Aan de ene kant is vastigheid vertrouwd, bekend en daardoor veilig. Maar is het aan de andere kant ook niet saai? Mensen houden van hun comfort zone. Alles wat bekend is geeft ons een bepaald overzicht en geeft ons een vals gevoel van controle. Alsof we ons leven en wat zich daarin aandient beter in de hand hebben als we in ons vertrouwde wereldje blijven opereren. Maar het leven is niet bedoeld om stil te staan. Leven is synoniem aan groei, aan beweging. Stilstand leidt tot verval.
Opnieuw beginnen is het tegenovergestelde van saai. Soms hoor je mensen een beetje weemoedig zeggen dat ze wel opnieuw zouden willen beginnen. Maar door de manier waarop zij het zeggen begrijp je al dat ze het voor onmogelijk houden. Wat ligt daar eigenlijk aan ten grondslag? Wanneer hebben wij geleerd dat we geen nieuwe richting in kunnen slaan? Het is alsof er een goede reden moet zijn wil men een nieuwe start overwegen. Met ‘goede’ voornemens wachten we vaak tot januari, alsof we dit alibi nodig hebben om iets nieuws of anders te gaan doen.

Onlangs was ik voor het eerst in Amerika. Ik had al van diverse mensen gehoord hoe fantastisch het er was en hoeveel er te zien is. Maar op de een of andere manier was het voor mij een ver ideaal, onbereikbaar, net als Japan. Eigenlijk bizar want ik ben al drie keer in India geweest. Maar goed, nu was ik dan in de USA na een vlucht van elf uur.
Ineens realiseerde ik mij: ik was er voorheen angstig voor geweest. Om daar alleen naar toe te gaan. Beïnvloed door allerlei Wild West verhalen. En nu reed ik daar in mijn huurautootje en bemerkte dat het niet eng was maar geweldig. En toen ik weer thuis was realiseerde ik mij dat de afgelopen vakantie zelf niet het meest fantastische was geweest, maar het feit dat ik mijn angst ervoor nu bewust was geworden. Beter nog: dat die angst nu verdwenen was. Daaruit begrijp ik, dat ik, die toch zeker een avontuurlijke geest heb, ook onbewuste angsten heb. Angsten die niet op eigen ervaring gestoeld zijn.
Angsten voor het onbekende die slechts opgelost kunnen worden door te handelen. Gewoon gaan, doen, ervaren. Angst je niet laten stoppen. Je kunt kijken naar de emotie angst en tegen jezelf zeggen: goh, apart, hier voel ik angst voor. Om vervolgens precies datgene te ondernemen waar je bang voor was. En dan het gevoel van voldoening, van opluchting, van ‘ha, wat een grap, was ik daar nu zo onzeker over’, en van puur enthousiasme. Dat gevoel van ‘Yes, ik leef!!’ is met geen pen te beschrijven.

Als ik zo naar de Vereniging kijk dan zie ik een vertrouwde club mensen die genoegen beleven aan de avonden. Er is interesse en er is saamhorigheid. Het is gemoedelijk en gezellig. Daarnaast zie ik dat het ledenaantal niet significant groeit en dat er vergrijzing optreedt.

Op zich natuurlijk geen enkel probleem, want er bestaan allerlei verenigingen en clubs voor jongeren, dus waarom ook geen club voor ouderen.

Maar… dat is niet per se de insteek van onze vereniging. De Vereniging voor Parapsychologie is niet bedoeld als senioren club, het is een vereniging voor iedereen.
Het zou niet verkeerd zijn als er een instroom van wat nieuw bloed bij de club kwam.
Ten eerste geeft dat vernieuwing in de contacten. Ten tweede is het goed dat er nieuwe leden bijkomen omdat we dan meer inkomsten hebben die we weer kunnen aanwenden om interessante sprekers uit te nodigen.

Misschien is het een idee om de vereniging én haar uitstraling wat te vernieuwen. Een beetje een makeover om het maar modern te verwoorden. Dus de website voorzien van een nieuwe uitstraling. Een pagina er op met beknopte verslagen van lezingen inclusief een paar foto’s ter verlevendiging. Een goede Facebook pagina die zal zorgen voor de broodnodige publiciteit. Dat zijn maar een paar ideetjes. Misschien hebben andere mensen er nog meer. Tijdens de vergadering wordt om input gevraagd, maar die is er amper. Het kan heel goed dat je op zo’ n moment even geen idee hebt, maar misschien achteraf wel. Dan is het alsnog fijn als u uw idee bij het bestuur meldt. Via de telefoon of via de contact pagina op de website.

Mensen, een vereniging is precies wat het woord zegt: het verenigen van mensen in een
club. Om een vereniging bloeiend en groeiend te houden is inzet en input nodig.

Martine Clausen, optimistisch.