Via een hiervoor speciaal bestemde website vond ik mensen die 2 maanden op vakantie naar hun dochter in Nieuw Zeeland wilden gaan. Ze hadden een hond en een kat en een huis en stonden niet te springen om de dieren naar een kennel te brengen. Aangezien de hond een zielig verleden had en ze hem goed verzorgd achter wilden laten, vroegen ze aan mensen en vrienden of zij ze niet in hun huis wilden. Niemand wilde dat. Toen hoorden ze via via van deze website en dachten: we proberen het gewoon. Ze zetten een advertentie en ik, elders, las hem en stuurde hen onmiddellijk een berichtje. Om kort te gaan, ze kozen mij en waren perplex over de snelheid waarmee zij iemand vonden en ik kon aan het gnuiven van de man merken dat hij ook zeer tevreden was over het feit dat hij zich nu een boel kosten aan kennels zou besparen. Want in de Zaanstreek geldt ‘ons ben zuunig’ maar dat geldt in Wales zeker ook.
Dus nu zit ik hier in Wales. Misschien bent u er ooit geweest. Of heeft u er ooit iets over gezien op tv. Of heeft u ooit plaatjes gezien van Mansukh Patel, dat was zo’n goeroe die een ashram in Wales was begonnen en ik weet nog dat ik hem jaren geleden op tv heb gezien, wandelend over de Welsche heuvels en dat ik dacht: Waaaaaat! Hoe kan het ergens op de wereld zoo mooi zijn?!! Toen wilde ik al naar Wales. Mansukh zijn ashram is inmiddels ter ziele, aangezien hij toch niet zo verlicht was dat hij zijn seksuele begeerte had bedwongen en er schijnen nogal wat schandalen te zijn geweest met betrekking tot deze goeroe. Maar dat doet niet ter zake voor mij aangezien ik toch nooit echt into Mansukh was en je in Wales echt geen ashram nodig hebt om de stilte te ontdekken.
Want mensen als het hier één ding is, dan is het stil. Wat een verademing. De cottage waar ik in zit is een droomhuis. Niet overdreven groot maar zeker niet klein. Vrijstaand op een kwartier rijden (in mijn tempo) van Hay on Wye, hét boekendorp van hét boekenfestival in de wereld. Jaa, ik was niet voor niets zo snel met het beantwoorden van deze mensen hun advertentie. De cottage staat met nog een paar huizen twee en een halve kilometer buiten een klein dorp met alleen een pub, een kruideniertje en een buurtkapper.
De eigenaars noemden het hier zelf ‘in the middle of nowhere’ dus moest ik een auto hebben, nou die had ik niet, wij zijn bescheiden luitjes en hebben welgeteld 1 auto’s, dus. Nou, zeiden zij, hoe ga je dan naar de winkels? Ik zei: lopend? Ik zag hem kijken en denken. Toen bood hij aan dat ik hun grote Nissan Xtrail (4 wiel aandrijving) mocht gebruiken omdat het niet doenlijk was zonder auto volgens hen. Hij zou zijn verzekering bellen en mijn naam er bij laten schrijven voor 2 maanden. Nou dat was mooi. Enige dingetje was dat ik niet zo erg graag in Engeland rijdt want je moet daar links en alles zit aan de andere kant in de auto, de versnelling en je spiegels. En de landweggetjes hier zijn zo smal en de autochtonen rijden als duivels in hun landrovers. Maar ik zit hier inmiddels 2 weken en rijdt al aardig als een duivelin myself, mag ik wel zeggen….
De hond en ik kunnen zo goed overweg met elkaar dat het net is alsof het mijn hond is. Het is zo een schat. Een Border collie, zo’n zwart witte schapen hond. We lopen wat af samen. Kilometers, of beter gezegd: mijlen ver. Dat vind ik hier in Engeland zo heerlijk, dat het land is ingericht voor wandelaars. Net als wij in Nederland zijn ingericht voor fietsers met al onze fietspaden en zo, heb je hier overal voetpaden (footpaths). En dan ga je door velden en weiden en bossen en kom je langs idyllische plekken met prachtige vergezichten. Ik heb hier uitzicht op de Black Mountains, vreemd woord want die
bergen zijn eigenlijk altijd groen, behalve nu want nu zijn ze met sneeuw bedekt.
Prachtig gewoon.
De kat en ik zijn ook al dik bevriend. Zij is zo’n schildpadkleurige, prachtig beest met het allerzachtste miauwtje dat je ooit gehoord hebt, eerlijk gezegd klinkt ze meer als een muis. Als ik ’s avonds de houtkachel aan heb dan ligt ze er pontificaal voor heerlijk te snorren in de warmte en dan is het zo knus hier.
Waarom doe ik dit eigenlijk vraagt u zich misschien af. Tja, ik heb een heel diep en sterk gevoel bij alles wat Engels is. Als ik hier naar toekom is het net alsof ik hier thuis ben. Ik neem aan dat dit te maken heeft met vorige levens dat ik hier ben geweest omdat ik totaal niet anders kan verklaren hoe ik zo een sterk gevoel kan hebben naar dit land toe. Ik zou hier eigenlijk dolgraag willen wonen, maar het punt is a) het is een duur land, en b) Erik zit liever in de zon. Dus de oplossing was: laat mij maar eens even proberen hoe het is om hier eigenlijk te wonen en wie niet rijk is moet slim zijn en nu zit ik dus in dit droomhuis met auto en al en de enige kosten die ik heb zijn de zaken voor de inwendige Martine en een beetje diesel. Dus dat is perfect. Bovendien heeft Erik een broer die al meer dan 30 jaar in Engeland woont en die recentelijk een huisje heeft aangeschaft in Wales, in Abergavenny (kent u dat liedje uit begin 60er jaren nog? ‘Taking a trip up to Abergavenny, hoping the weather is fine, if you should see a red dog running free, well, you’ ll know he’s mine’, zie link hieronder). Zo een heel vrolijk liedje is dat.
Afijn, Erik zou gaan laminaat leggen bij broerlief en bracht mij dus even naar Hay want dat is daar een uurtje vandaan. Ideaal.
Wat voor mij heel goed is hier (meerdere dingen) is die stilte. Het is iets waar ik naar verlangd heb. Toen ik hier met de eigenaars kwam kennis maken had hij de radio aan. Ik dacht gelijk: zodra hij weg is gaat dat ding uit. En hij liet mij zijn enorme muziek collectie zien op zijn computer. Hij gaf mij zijn wachtwoord voor de computer zodat ik lekker naar de muziek kon luisteren. Ik stelde zijn vriendelijkheid op prijs, maar ik heb hem nog niet aan gehad. Ik drink de stilte in alsof ik uitgedroogd ben van de dorst met enorme teugen en ik krijg er geen genoeg van. Als ik ’s avonds in bed lig dan luister ik naar de stilte en dan voel ik mij zo intens dankbaar. Dat kun je je niet voorstellen. Ik slaap al jaren lang met oordoppen omdat ik van het minste geringste geluid wakker wordt en hier heb ik die oordoppen helemaal niet nodig. Een wonder mensen!
Een ander goed ding voor mij is het ervaren om alleen te zijn. Ik heb natuurlijk die hond en kat, maar ik ken hier verder niemand en dat is voor mij ook heel prettig. De eigenaren hadden allerlei telefoonnummers achtergelaten zodat ik niet zou verkommeren in mijn eentje, maar ik kijk wel link uit. Ik vind het heerlijk om dit te ervaren. Heeft niets met Erik te maken, want hij is de ideale man, maar het leven in Koog aan de Zaan is uiteraard totaal anders. Ten eerste is er geen stilte, ten tweede ben ik daar nooit alleen en ten derde kun je daar natuurlijk niet in je eentje wandelen. Geen aanmerking op het land hoor, maar ja, het is klein en dus heb je geen alleen zijn om de hoek van de deur. Dat heb je hier wel. Hier moet je weer mijlen rijden als je naar een grote stad wil. Maar wat ontzettend goed uit komt is dat ik daar niet heen wil.
Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik heel blij ben met het internet, want als dat er niet zou zijn dan zou ik afgesloten zijn van de wereld en dat ben ik nu natuurlijk niet. Ik kan met mijn dochter in Londen chatten en met mijn man en zoon in Nederland en ik kan whatsappen en dergelijke dus echt oer-alleen ben ik niet.
Wat ik zoal doe? Nou ik loop veel met de hond, zeker 3 uur per dag. Verder schrijf en teken ik en lees ik en ik houd me bezig met Advaita Vedanta. Ik heb mooi de gelegenheid om te mediteren en om mij nog meer te verdiepen in de stilte. En natuurlijk ga ik naar Hay on Wye, alwaar meer dan 24 boekwinkels met tweede hands boeken zijn. Het paradijs op aarde voor de bibliofiel die ik ben. Er wonen totaal 1900 mensen en de plaats staat in de hele wereld bekend om zijn boekenfestival dat jaarlijks in mei plaats vindt. En daar zit ik nu lekker een kwartiertje vandaan.
En net zoals overal: er komen allerlei dingen via via op mijn pad. Zo kwam ik aan een naam Dokter Brian Weiss. Nooit van de hele man gehoord. Maar dat bleek een psychiater die zich al jaren bezig houdt met het doen van regressie therapie met mensen.
Daardoor komen zij in contact met vorige levens en lossen fysieke of mentale kwalen zich bij hen op. Zeer interessant. Het is een Amerikaan dus het is in het Engels, maar als je op Google Brian Weiss md zoekt dan klik je op zijn website en daar staat een gratis recessie sessie met hem op. Je komt dan op een website van Emega (zie link hieronder). Ik raad u aan om eens anderhalf uur uit te trekken om die geleide sessie te doen. Hij brengt je naar een herinnering uit je kindertijd, dan naar de baarmoeder, en dan naar een vorig leven. Zeer de moeite waard. En ik raad aan om te blijven luisteren want daarna leest hij een voorbeeld voor van een mevrouw die zo een bijzondere ervaring heeft gehad toen haar man was overleden. Die Dokter Weiss was vroeger een wetenschappelijke man die nergens in geloofde maar hij heeft in zijn carrière het bewijs van reïncarnatie gezien vandaar dat hij nu die regressies doet. Heel interessant!
Nou mensen volgende keer meer uit Wales.
Stille groeten van Martine