Intussen

Het valt mij op dat wanneer ik ga zitten om een stukje voor de Pariodiek te schrijven, het net is alsof ik zojuist nog een stukje geschreven heb. Ook al is er toch echt een maand voorbij, het voelt net alsof dit niet het geval is. Volgens mij is dat de directe ervaring van het Nu. Als je iets specifieks doet op gezette tijden, dan valt in de beleving de tussentijd weg. Waarschijnlijk is het zo dat als die gezette tijden verder uit elkaar komen te liggen, ze je minder dit gevoel van Nu kunnen geven, maar dat weet ik niet. Daar kom ik op omdat onze zoon morgen 21 wordt en hij dus vorig jaar morgen 20 is geworden en ik mij die dag niet kan herinneren. Dus de tussentijd tussen die 2 verjaardagen is voor mij te groot voor de Nu beleving.

Laatst was Paulien Cornelissen op de televisie, een soort theater progamma was het. Zij had het over het woord ondertussen. Dat vond ik nogal grappig. Want terwijl ik dit schrijf zit ik ondertussen in de zon in de tuin. Waaronder? En waartussen? Ik kan ook intussen in de tuin zitten en dan gelden de vragen waarin en waartussen? Terwijl ik zit te typen zit er ondertussen een ekster op mijn tafel water te drinken uit het vogelbad annex drinkwaterbak. Er vliegt intussen een vlinder vlak voor mijn neus langs (ja echt op 5 oktober!) En ik hoor ondertussen een kuch-je van mijn man die in bed ligt bij te komen van een ‘uitstap’ naar de winkel. Ondertussen zitten er 5 kauwtjes en 1 ekster van de zaadjes die ik gestrooid heb te eten, maar nu ik klaar ben met het typen van deze zin zijn er alweer 4 kauwtjes opgevlogen en zitten er twee heggenmussen en een koolmees aan de zaadjes in een voor hen speciaal opgehangen ingenieus systeem waardoor zij rustig hun zaadjes kunnen eten en niet gestoord worden door die grote vogels.

Mensen, ik kan maar tot een enkele conclusie komen: ondertussen en intussen zijn synoniemen voor tegelijkertijd. Met andere woorden: deze twee tussenvoegsels zijn een manier om eigenlijk het Nu te benoemen. En zoals menig verlichte geest ons reeds heeft voorgehouden: er is alleen maar nu. Alles bestaat tegelijkertijd en wij hebben niet in de gaten dat wij middels onze taal in feite blijk geven dat wij op de hoogte zijn van deze Nu realiteit. Helaas is het zo dat menigeen deze woorden gebruikt zonder zich enigszins te verdiepen in de ware betekenis ervan en dat is jammer omdat het een mooie gelegenheid was om in te zien dat Eckhart Tolle gelijk heeft.

Intussen zijn er alweer weken omgevlogen en kan ik dus vermelden dat er alweer een jaar voorbij is en dat Amma ons land weer met een bezoek heeft vereerd. Hiernaar kijken wij in ons gezin altijd reikhalzend uit, ziet u de halzen al reiken gelijk de reus met de lange nek in de Efteling? Het was wederom een gelegenheid om de verpersoonlijking van compassie en liefde in levende lijve te ontmoeten.
Dit jaar waren Erik en ik dubbel zeer gezegend omdat wij deel uit mochten maken van de Arati op de maandagavond aan het eind van darshan (het omhelzen van de bezoekers dat plaats heeft vanaf 10 uur ’s morgens en de hele dag door gaat tot 22 uur ’s avonds). De Arati is een ritueel waarbij wierook gebrand wordt en een devotioneel gebed aan de Moeder van het Universum wordt gezongen waarvan de intentie is om het ego te verbranden om zo bij onze goddelijke kern van liefde te komen. Er wordt dan kamfer gebrand hetgeen een symbolische betekenis heeft want kamfer is de enige stof die totaal geen residu nalaat als je het verbrand. Dat staat dan symbool voor de intentie dit ook met het ego te bereiken. Een mooi streven, helaas in mijn geval is mijn ego nog verre van de kamfer-staat. Samen met nog 14 anderen mochten wij dit ritueel uitvoeren en we barstten beiden spontaan in tranen uit toen we de uitnodiging hiervoor per email ontvingen. We stonden op het podium vlak voor Amma, die nog bezig was mensen te omhelzen, dat stopt nooit, en terwijl we aan tegenover elkaar stonden en beiden het dienblad met de olielampjes de kamfer en de bloemen vasthielden en de bijbehorende mantra zongen, keken we naar Amma die ons ondeugend lachend aankeek. Heel bijzonder.
Toen Amma november vorig jaar weer uit Europa was vertrokken verzuchtten wij een beetje bedroefd dat het nu weer een heel jaar ging duren voor wij haar weer in levende lijve konden zien, maar vandaag denk ik er heel anders over: dat jaar is voorbij voor je er erg in hebt en intussen dacht ik een paar weken terug: nog maar 6 nachtjes slapen voor ik Amma weer ga zien. Maar nu u dit leest ben ik al bij Amma in Londen geweest en is Amma alweer vertrokken uit Houten om de toer voort te zetten. Op amma.nl kunt u lezen welke steden zij nog meer aandoet. Dichtst bij voor ons is Frankfurt of Parijs.

Ondertussen is Amma niet de enige Moeder van compassie die ons land aandoet. Want Moeder Meera komt ook naar ons toe. Haar darshan is in stilte. Je komt om de beurt bij haar, zij houdt je hoofd vast en lost zo oud karma bij je op waarna je haar diep in de ogen kijkt en het lijkt alsof er even niets anders meer op aarde is. Om je op te geven voor haar darshan kun je op de volgende link klikken. Moeder Meera komt naar Den Haag op 1 november. Locatie: De Broodfabriek, Volmerlaan 12, 2288 GD Rijswijk. Om je aan te melden kun je je opgeven via
www.mothermeera.com

Uiteraard geldt voor beide moeders dat er geen kosten verbonden zijn aan de darshan en het bezoek. Je kunt ter plekke natuurlijk het een en ander nuttigen waarvoor je wel betaalt, maar dat doe je ook als je tijdens een dagje shoppen even ergens gaat zitten.

Intussen begint mijn huisekster te krassen in de vlinderstruik. Dat is een erg gezellige kant van deze zwart-witte vogel. Zo rond theetijd gaat hij zitten keuvelen. Als ik dan terug­keuvel dan houdt hij zijn kopje scheef en krast met allerlei verschillende geluidjes terug. Net een papegaai maar dan zo vrij als een vogel en dat komt goed uit want hij is ook een vogel.

Maar alle gekheid op een stokje, nu even tijd voor een serieus beleefd verhaal waarvan ik u toch echt kond moet doen, want uniek in zijn soort en aangezien het zelfs van mijn ouders (die ontgoocheld de kerk verworpen zodra zij 18 waren) een uitroep van ‘Hoe is het mogelijk! Dat moet jij weer meemaken!’ Dat is toch wel heel erg stug!’ gepaard met bewonderende blikken ontlokte, mag ik u dit niet onthouden.

Ik laat het aan uzelf over om te vinden wat u ervan vindt. Hier gaat ie dan:
Een week of twee geleden had ik voor de zoveelste keer gehoord dat als je vanuit je hart God aanroept Zij je zeker zal horen en antwoorden. Ik had dit al zo vaak gehoord. Nooit in de kerk overigens, want daar ben ik niet mee opgevoed. Dit keer hoorde ik het in een interview op Batgap (Buddha at the Gaspump met een ontwaakte dame genaamd Chris Celine – een vrouw die een tragische jeugd heeft gehad en op het punt stond er een eind aan te maken en toen een soort ingeving kreeg dat er toch een doel moest zijn voor haar leven en dat ze net zo lang zou zoeken tot zij het vond, afijn na jaren ‘ontwaakte’ zij en zij zei dus in dat interview dat God naar ons luistert en dat wij maar twee dingen hoeven doen: 1. tegen God zeggen Help mij! vanuit je hart, en 2. je overgeven aan God en je oude overtuigingen links laten liggen).
Nu was het die week in September prachtig mooi weer en ik ging een strandwandeling maken. Als je vanuit Castricum aan Zee richting Egmond loopt dan kom je al gauw op een stil stuk strand want de meeste mensen blijven in de buurt van de paviljoens liggen. Ik liep dus richting Egmond met mijn kleine rugzakje in mijn korte broek met mijn voeten in de zee. Heerlijk als je zo die oneindige plas water beziet. Geen huizen, geen mensen, alleen maar weidsheid.

U kunt zich misschien wel voorstellen dat ik ondanks mijn toch zeer opgewekte natuur ook wel eens een minder momentje heb, helemaal in de omstandigheden met Erik die het soms zwaar te verduren heeft. Dus terwijl ik daar zo liep, en mij bewust werd van die nimmer aflatende stroom gedachten waar ik af en toe zo zat als koude pap van word, voelde ik mij een beetje droevig worden. Mijn gedachten tolden zo ongeveer als volgt: ‘ik heb talloze verlichte mensen gehoord, werkelijk honderden boeken over spiritualiteit gelezen, meditaties gedaan, Deepak gevolgd, een goeroe ‘gevonden’, ik heb gebeden, seva gedaan, ik heb iedereen voor mezelf laten gaan, en daarna heb ik tijd genomen voor mezelf. Ik eet gezond, ik eis niet veel, ik doe mijn best en ik zoek mijn hart en NOG ben ik niet in de staat van vrede waar al die boeken en mensen van zeggen dat het echt ZOOOOO dichtbij ligt. Als een bril die je zoekt terwijl hij op je voorhoofd staat.’
Zo liep ik dus. Er waren geen andere mensen en ik stond in het water en daar was een briesje en tevens het prachtige rollende geluid van de golven. Ik dacht aan de woorden van Chris Celine en ineens schreeuwde ik keihard : ‘God, Help Mij! Hoor je me nog eens? Hoe hard moet ik schreeuwen tot je mij ook eens een teken van leven geeft? HELP ME DAN!’

Niet overdreven hoor, ik schreeuwde keihard. En er gebeurde niets. Ik luisterde, voelde met mijn hart, keek eens in het rond. Niets. Nou lekker dan. Ik dacht dat dit dan maar het punt moest zijn waarop ik weer terug naar huis zou gaan en keek in de richting waar ik vandaan kwam. In de verte zag ik al die mensen liggen bij de paviljoens. Ik had nog even geen zin om daar al tussen te gaan zitten, dus keek ik naar de duinrand. Ik dacht voordat ik terug ga, ga ik daar even in het zand zitten, wie weet geeft God nog een teken van leven. Dus ik stond in het water en keek naar de duinen. Ik zag een bobbeltje en besloot bij dat bobbeltje te gaan zitten. Aangekomen bij de bobbel bleek het een leeg blikje dat was blijven slingeren. Ik gooide het weg.

Maar dat was niet het enige wat er lag!

2016-10-mfs-hartOp 30 cm van het blikje was het antwoord van God aan mij. Kijk maar wat ik daar aantrof:
Van alle plaatsen op het strand waar ik had kunnen gaan zitten kwam ik bij dit hart terecht. Er waren nergens mensen in de buurt. Het had er vast al sinds de vorige dag gelegen. Ik voelde een diep gevoel van dankbaarheid in mij op wellen. En van nederigheid, want wie ben ik om te denken dat God mij niet hoort en mij geen tekens geeft? Misschien ben ik wel te blind en te druk bezig met mijn gedachten om de tekens op te merken. Maar dit teken was overduidelijk. Hier kon ik niet omheen. Het was een teken van liefde. Van God. Hoe mooi is dat?

Ik wens iedereen een maand vol liefde,

Martine, geantwoord door God.

vanuit de bestuurskamer

Beste Leden,
Aan mij de taak u op de hoogte te houden van de lopende zaken waarmee het bestuur zich bezig houdt.
Na ruim 12 jaar trouwe dienst zal onze penningmeester Renske Draijer haar taak neerleggen. Rens haar gezondheid laat helaas te wensen over waardoor zij aan het einde van het seizoen het stokje van de penningmeester over zal dragen aan Willem van der Hoeven.
Rens heeft haar taak altijd met veel plezier en grote zorgvuldigheid gedaan voor onze vereniging. Wij wensen haar van harte beterschap
Voorts stonden de aangekondige cursussen Tarot en Bijenwas tekenen op de agenda. Vooralsnog waren er te weinig aanmeldingen binnen gekomen om deze korte cursussen van start te laten gaan. Wij gaan ervan uit dat de tijd nog niet rijp was en zullen de cursussen
in het najaar opnieuw aanbieden.
Het verheugt mij u nu alvast mee te kunnen delen dat de nieuwe lezingen voor het 2e deel van 2016 al praktisch rond zijn. Hierop komen wij uiteraard nog uitgebreid terug.
Op 21 maart, de officiële eerste lentedag op onze kalender, zal de lezing van Gabriela Gaastra plaats vinden. Zij gaat ons vertellen over Channeling. Gabriela krijgt veelal boodschappen van Jezus en Maria Magdalena.
Ook zal ze vertellen over haar nieuwste boek en in de pauze bestaat de mogelijkheid om haar boeken te kopen. Zij heeft een actie van 3 boeken halen en maar 2 betalen.
Tijdens afgelopen lezing was er de gelegenheid boeken van onze huisbibliotheek te kopen. Een aantal leden hebben daar gebruik van gemaakt maar er zijn nog een heel aantal boeken over. Dat brengt mij erop jullie te melden dat deze boeken van de vereniging in April nogmaals te koop aangeboden zullen worden.
Dit is voor de leden een buitenkans om de vereniging te steunen en voor weinig leuke boeken aan te schaffen.
Heel graag zie ik jullie allen op 21 maart en neem vooral een introducé mee!
Tot besluit een gedichtje van Hans Kruppa;

IN VREDE
Wie gelukkig is,
Kent geen nijd.
Wie thuis is bij zichzelf,
kent geen afgunst.
Wie met zichzelf in vrede leeft,
kent geen strijd.

Yvonne Pietersma

Ode

Maar eerst even een kaartje..

Al jarenlang ben ik een fan van de Osho Zen Tarot kaarten. Ooit zat ik op mijn beurt te wachten in het kantoortje van een handpalmlezer in India. Hij had gezegd dat ik lekker in zijn boekenkast mocht struinen en daar vond ik toen de Osho Zen kaarten. Ik trok een kaart, dat was dus mijn allereerste Tarot kaart ooit. Nu is het zo dat mijn geheugen niet fotografisch is, maar ik weet nog heel erg goed wat die eerste kaart was die ik toen trok, namelijk ‘playfulness’, speelsheid. Dat raakte me zodanig dat ik bij thuiskomst onmiddellijk die kaarten kocht en sindsdien gebruik ik ze vrijwel dagelijks. Ik voel dat deze kaarten mij door het Universum zijn aangereikt. Als hulpmiddel voor mezelf en mijn gezin, maar ook om leggingen voor derden mee te doen.

Andere soorten kaarten intrigeerden mij ook en zo hebben we inmiddels een boekenplank vol. Sommige kwamen en verdwenen weer, omdat ik ze weg heb gegeven, vanwege het feit dat zij niet bij mij pasten.

Het is inmiddels traditie dat Frans Meulman na de Algemene Ledenvergadering, kaarten van het Rider Waite Tarot voor ons trekt. Wanneer ik Frans aan het werk zie bekruipt mij een gevoel van bewondering want hij kent de kaarten op zijn duimpje en voelt intuïtief aan wat een bepaalde combinatie betekent. Vergeleken bij Frans voel ik me een amateur, maar, zo redeneer ik, amateurs mogen er ook zijn.
Op een gegeven moment op mijn levenspad, werd het tijd voor een ‘sabattical year’, ik had jarenlang onafgebroken als counsellor en therapeut met mensen gewerkt. Daarnaast altijd veel cursussen gegeven en nu vond ik het tijd om even pas op de plaats te maken. Ik sloot voorlopig de therapieën af en verkocht een heel groot deel van mijn boeken (hetgeen nu al niet meer te zien is aangezien ik alweer een wand vol heb). Tijdens het laatste consult met een cliënte toverde zij een afscheidscadeautje voor mij tevoorschijn. U raad het al (helderziend??) een doos met kaarten. Zij had in een winkel deze kaarten gezien en onmiddellijk aan mij gedacht. Ikzelf had nog nooit van deze kaartenset gehoord en was zeer aangenaam verrast. Het was een ZEER attente geste van haar omdat zij haar aanschaf eigenlijk baseerde op het feit dat zij wist dat ik heel erg van vogels houd en nu zag zij deze doos met ‘Vogelkaarten’. vogelkaartenBehalve het feit dat het attent en aardig en dergelijke was, bleken deze kaarten een waar schot in de roos. Want deze kaarten hebben precies te maken met het domein waar ik me al een tijd lang zeer voor interesseer, namelijk Eenheidsbewustzijn (non-dualiteit). In feite werd mij pas na een tijdje (naarmate ik ze langer gebruikte) duidelijk hoezeer dit cadeau een absolute treffer voor mij was. Zoals altijd erken en herken ik hier dat het Universum tot mij spreekt en deze cliënte had gebruikt als een doorgeefluik.
Vandaag dacht ik: laten we voor de Vereniging Parapsychologie eens een Vogelkaart trekken. Aangezien het toch een beetje een nieuw begin is met een nieuwe redactie. Ik concentreerde mij dus op de Vereniging en trok een Vogelkaart. Welnu, beste mensen, ik trok De Haan. Dat is kaart nummer 53. (zie foto) En hier volgt een deel van de betekenis:
‘Haan-energie is de aanmatigende, triomfantelijke kreet van iemand die zich heer en meester van het heelal waant! De haan weet dat hij de koning van de wereld is en wekt iedereen om dat te laten weten. De haan is in zijn energie bepaald niet subtiel, maar doet ook beslist geen afbreuk aan zichzelf. Hij wil iedereen laten weten dat hij de mooiste vogel van de wereld is.
haanJe hebt vandaag de kaart van de haan gekozen omdat je jezelf moet toestaan triomfantelijk en vol vreugde te kraaien. Gun jezelf een ogenblik van pure, onvervalste vreugde. Je hebt een berg beklommen en kraait nu victorie. Laat de kans om een beetje te kukelekuen vooral niet voorbijgaan. Laat je maar gaan! De wereld kan best wat uitbundige vreugde-energie gebruiken. Dat doet haar hart goed.’

Afijn, er staat natuurlijk nog veel meer, maar ik dacht bij mezelf: mensen, onze Vereniging bestaat al ruim 30 jaar. Het is een bescheiden club die gestaag doorgaat met haar doel. Laten wij eens een beetje Triomf gaan kraaien over onze Vereniging, vertel er eens iets over aan iemand uit uw omgeving, laat ze eens een keertje trots de Pariodiek zien. Verheug je er op dat je deel uitmaakt van de club. Kijk eens hoe mooi onze vereniging is, laat je licht daar eens op schijnen. Zelfs als je niet elke lezing bijwoont, kun je toch inzien hoe bijzonder onze club is vanwege de diversiteit aan sprekers. Natuurlijk spreekt de ene lezing meer aan dan de andere. Maar wat een club! En hoe komen we aan die club? Omdat we leden hebben. Dus vandaag mag je als lid van onze club eens even uit volle borst kraaien: ‘Ik ben de kampioen van de wereld!’
Nee, nu niet zachtjes gaan staan grijnzen. UIT VOLLE BORST! ‘ ‘IK BEN EEN KAMPIOEN!’ Waarom? Heel simpel: zonder jou geen vereniging. Dus in feite is dit stukje geen ode aan Tarot kaarten, welnee, het is een ode aan de leden!
Een ode aan jou!

Een dikke kukeleku van Martine!

Emotioneel opgroeien

Er is een website die ik nogal regelmatig bezoek. Hij heet ‘Buddha at the gaspump’, hetgeen zoveel betekent als Boeddha bij de benzinepomp. Opgericht door een man genaamd Rick Archer. Ik denk dat hij met deze site-naam een aantal dingen wil aangeven, ten eerste dat de wijsheden van de Boeddha voor het dagelijks leven bestemd zijn en ten tweede dat hij geen verlichte man is maar een gewone man die in spiritualiteit geïnteresseerd is. In elk geval is de ondertitel van de site: ‘Interviews with ‘Ordinary’ Spiritual Awakening People. Hij spreekt dus met allerlei heel interessante mensen zoals bijvoorbeeld: A.H. Almaas, Stanislav Grof, Deepak Chopra, Adyashanti, Mooji, Michael Roads, Isaac Shapiro, Gangaji en nog meer dan 200 anderen. Ik heb er al een heel stel beluisterd en vind ze vaak erg de moeite waard. De gesprekken zijn in het Engels.

Afijn, ik zat er dus weer een te luisteren van de week. En in dat gesprek ontdekte ik iets interessants. Het ging over emotionele onvolwassenheid. Daar had de psychotherapeut in mij natuurlijk wel interesse voor. Vooral omdat ik een parallel zag. Als therapeut gebruik ik heel vaak tekeningen in mijn werk met cliënten. Om sommige dingen te achterhalen vanuit hun onderbewuste is dat een zeer nuttig hulpmiddel. Vaak moeten ze dan eerst een barrière over omdat ze heel vaak zeggen (op mijn vraag of ze een tekening willen maken) dat ze niet kunnen tekenen. En daar schamen ze zich dan voor. Het is ook zeker waar dat volwassen mensen hun tekeningen erg vaak sterk aan kindertekeningen doen denken. De reden hiervoor is niet dat ze niet zouden kunnen tekenen, maar de reden is dat ze zijn gestopt met het ontwikkelen van hun vermogen om te tekenen op het moment dat de school waarop ze zaten geen tekenles meer gaf. Heel vaak is dat rond een jaar of tien, elf, aan het eind van de basisschool. En als je geen les meer krijgt in iets, en je oefent het niet meer dan stagneert natuurlijk je ontwikkeling. Dus zien tekeningen van volwassenen er toch vaak kinderlijk uit. Voor gebruik in therapie is dat helemaal geen punt. Je kunt altijd zoveel halen uit tekeningen. Ongelofelijk. Maar goed. (en even tussenbeide: een paar gerichte lessen en iedereen kan leren tekenen, maar dat is dus voor therapie niet nodig)
Maar juist in dat gegeven van onderbroken (gestagneerde) ontwikkeling zag ik een parallel met ‘emotionele onvolwassenheid’. Wat ik daarmee bedoel ga ik nu uitleggen.
Als kleine baby en peutertjes zijn wij opgegroeid in een bepaald klimaat thuis. Baby’s en kleintjes tot ongeveer een jaar of drie kunnen niet denken (hersenen nog niet voor ontwikkeld), zij kunnen alleen maar voelen. Ze worden in een lichaam geboren en dat lichaam heeft een aantal instrumenten die ze eerst moeten leren snappen om ze vervolgens te leren gebruiken. Die instrumenten doen het vanzelf al maar zij moeten er aan wennen en dat duurt dus die eerste drie jaar van hun leventje. Die instrumenten noemen wij zintuigen. En via die zintuigen nemen ze informatie op en die wordt omgezet in gevoelens. Voorbeeld: baby krijgt honger, voelt onprettig, baby gaat huilen, moeder komt en voedt hem, baby tevree (als hij mazzel heeft). Baby gaat in lekker warm badje, voelt prettig, baby geniet. Zo worden alle ervaringen omgezet in een gevoel. Na een tijdje merkt baby: hee als ik wat wil dan huil ik en dan komt de voedselverzorging. Dus baby heeft een handigheidje geleerd. Helemaal prima, zo werkt het nu eenmaal.

Maar, o wee.
Degenen die de baby’s produceren en opvoeden, meestal de jonge ouders, of andere opvoeders, zijn natuurlijk volwassen. En helaas hebben volwassenen meestal niet het vermogen om baby’s en peuters te begrijpen. De oudere generatie onder ons weet wellicht nog wel dat er vroeger gezegd werd ‘Pas op dat je de baby niet verwent hoor! Hij moet eten om de 4 uur en niet eerder. Dan laat je hem maar huilen, want anders neemt hij straks een loopje met je.’ Alsof een pasgeboren kind dat zou kunnen doen. Dus zal vroeger menig baby’tje zeer wanhopig hebben liggen krijsen vanwege dat onaangename lege gevoel in zijn buik, omdat hij eerder dan na 4 uur honger had. Gelukkig is de tendens tegenwoordig iets natuurlijker geworden, maar ik dwaal af.
Aangezien de ouders dus niet snappen dat hun kleine hummel een ‘voel machine, gericht op ervaringen, namelijk leren-door-doen’ is, gaan zij, geheel goed bedoeld (meestal) hun kleintje ‘opvoeden’. Dit vertaalt zich echter helaas meestal in het indammen van de spontane gevoelens van het kind. Dus wat doet zich voor: kind krijst, moeder krijgt er een punthoofd van en legt het kind op een kamer boven, deur dicht en gaat beneden stofzuigen. Of stel dat een kleine van twee eigenwijs is en nee zegt op alles en een potje gaat stampvoeten. Dan pakt moeder hem op en zet hem op de gang. ‘Zo ga jij maar afkoelen’ waardoor de emoties en gevoelens die kindjes hebben niet worden erkend, maar juist worden afgedaan als onwenselijk. Dus wat gebeurt er met de emoties van die jonge kindjes? Ze worden ingedamd. De kleintjes leren zich ‘aanpassen’. Met andere woorden: ze leren zichzelf automatisch een ‘overlevingsstrategie’ aan, zodat ze door hun ouders (opvoeders) niet worden afgewezen. Dat moeten ze wel doen omdat ze volledig afhankelijk zijn en koste wat kost de liefde van die ouders zoeken. Laten we voor de duidelijkheid een voorbeeld nemen. Een kind van twee wordt witheet omdat hij niet mag wat hij wil. De heftige, boze reactie van de ouder doet hem zo schrikken dat hij voortaan zijn boosheid onderdrukt omdat hij aanleert dat boosheid ongewenst is. Het zou dan kunnen dat dit kind als volwassene nog altijd zijn boosheid niet kan uiten en bijvoorbeeld passief agressief gedrag gaat vertonen.
Een ander voorbeeld is de emotie angst. Stel dat een kind ergens is met zijn moeder, maakt niet uit waar, en ergens van schrikt en hard gaat huilen. Als moeder dan een beetje luchtig troost en zegt ‘niet huilen hoor er is niets aan de hand’, dus geen aandacht schenkt aan de oorzaak van het huilen (schrik), wordt die emotie (angst) niet erkend en wordt afgedaan. Dan kan het kind niet leren om met angst om te gaan. Als dit soort dingen vaak gebeurt leert een kind niet op zijn eigen emoties vertrouwen, maar ze juist verdringen.
Even tussendoor: ik ben niet bezig met moeder of opvoeder ergens de schuld van te geven. Ik ben nog steeds bezig met de introductie.

Het gaat er om: heel jong worden emoties van kinderen niet erkend en dus leren zij niet
om de emotie te hanteren, en in te zien waar hij voor dient. Dan gebeurt hetzelfde als met het tekenvermogen: het kind blijft emotioneel onvolwassen en de latere volwassene heeft nog opgeslagen in zijn onderbewuste een heel cluster ‘onvolwassen emotionele responsen’ op situaties.
Waarom moeten emoties dan worden erkend? Omdat ze natuurlijk een functie hebben. Alle emotie is bedoeld om je te helpen overleven als diersoort mens tijdens je bestaan op de planeet Aarde. Stel dat een vogel zijn angst-instinct voor katten verdringt, dan eindigt hij als kattenvoer, nietwaar?
Waarom is het interessant hierover na te denken? Omdat als we van onszelf weten, dus ons bewust worden van het feit dat wij emotionele reacties verdringen, wij onszelf kunnen helpen groeien. Waarom zouden we dat doen? Dan voelen wij ons beter, meer in harmonie en completer.
Voorbeeldje: iemand is bang in het donker. Wellicht is er ooit iets gebeurd vroeger waardoor die angst zich heeft vastgezet. Het mooie is dat we om te kunnen groeien NIET hoeven te weten waar de angst vandaan komt. Dus de directe oorzaak hoeven we niet te achterhalen. Het enige dat we hoeven doen is inzien dat deze angst een kindsangst is en dat die ergens in ons onderbewuste ruimte inneemt waardoor wij ons nu, als volwassene van 50, 60, 70, 80 of zelfs 90 bang voelen. Dat noemen we soms ‘irrationele angst’, maar dat is omdat we het niet begrijpen, in feite is er wel degelijk een oorzaak voor, alleen we waren toen zo klein dat we alleen het gevoel hebben onthouden en niet de reden.
Hoe nu zorgen dat dit soort ‘kinderemoties’ erkend worden voor wat zij zijn en ze helpen ‘te groeien naar volwassenheid’?
Eigenlijk is het vrij simpel. Om ergens iets aan te kunnen doen moeten wij ons er van bewust worden dus hier is een stappenplan dat zou kunnen helpen:

Stappenplan voor emotionele groei:

  1. ervaren van de emotie. Zodra er een emotie die we eigenlijk het liefst zo snel mogelijk zouden willen onderdrukken, de kop opsteekt doen we het tegenovergestelde. We staan de emotie toe en zeggen: vb. ik voel angst, of boosheid, of verdriet, of schaamte, of onzekerheid (noem maar op)
  2. benoemen van de emotie en aanwijzen waar hij zit. vb. Ik voel angst en hij zit in mijn buik. Ik voel razernij en dat zit in mijn maagstreek. Ik voel paniek en die lijkt wel met mij op de loop te gaan. Jeetje zeg, wat voelt dat intens.
  3. de emotie of het gevoel totaal ervaren, dus niet verdringen, geen afleiding zoeken. Een emotie is als een golf en heeft een begin een midden en een eind, dus hij gaat vanzelf voorbij en sneller dan je denkt. Kijk maar naar een huilbui, die duurt ook geen uren, eerder minuten. Natuurlijk kan dat best heftig zijn en daarom moet je goed zorgen dat je gewoon in- en uit blijft ademen. Rustig doorademen naar je buik. Niet om de emotie weg te ademen maar om er door heen te ademen.
  4. als de emotie gezakt is dan kun je je ratio gebruiken en zeggen: goh, dat was heftig. Wat bizar eigenlijk dat ik zo bang was, aangezien er geen directe aanleiding is (je wordt bijvoorbeeld niet met een mes bedreigd, waardoor je angst gegrond zou zijn). Ik zie niet waar deze angst vandaan komt, het is dus hoogstwaarschijnlijk een kindsangst. Daar ga ik nu voor zorgen.
  5. zie jezelf dan als klein meisje of jongetje en stel je dan voor dat je die kleine versie van jezelf gerust stelt. ‘Kom maar even lekker bij mij zitten, ben je bang? Boos? Verdrietig? Eenzaam? (vul maar in) dat is allemaal ok hoor, ik zal je lekker even stevig vasthouden, dan zul je zien dat je je een stuk beter voelt.’ En dan visualiseer je jezelf gewoon met je kleine kinderzelf op schoot. Arm om je schouders en jezelf zien. Stel je maar voor dat je precies dat zou doen voor jouzelf als kleintje wat je anders zou doen als je een kind van twee zou troosten die net op zijn knie gevallen is en hartverscheurend huilt.

Nou denk je misschien, nou zo makkelijk zal dit niet gaan, want ik ben al zo lang bang of verdrietig of wat dan ook. Maar je zult merken dat het wel gaat. Als je het jezelf toestaat. Soms is het handig om een klein dagboekje bij te houden, waarbij je gewoon een paar gedachten opschrijft die in je opkomen als je dit gaat oefenen. Zorg dan wel dat je jezelf niet gaat zitten afkammen want dat is een gewoonte die we heel snel moeten afleren! Want wat is vaak het geval, we hebben een leven lang voor anderen lopen gezorgd, niets mis mee, maar nu wordt het tijd dat we eens wat aandacht aan onszelf gaan schenken: oui aan MOI.

Wat leren we dan? Dat emoties komen en gaan als kleine golfjes, dat er altijd een eind aan komt, dat je jezelf heel goed kan troosten. En dat je zelfs als je al volwassen bent nog iets kan oplossen aan je eigen onverwerkte gevoelens.
Want waar komt het nu eigenlijk op neer? Het komt neer op gezien worden en gehoord worden. In plaats van bekritiseerd worden, veranderd worden of genegeerd worden. Heel veel mensen lijden aan minderwaardige gevoelens en zelfkritiek. Oordelen en meningen zijn in onze maatschappij alom aanwezig.
In feite hebben wij de nadruk gelegd op het ontwikkelen van de linkerhersenhelft en is in vele gevallen de rechterhersenhelft een ondergeschoven kindje geworden. Waardoor wij niet in innerlijke harmonie met onszelf zijn. En weet je wat het goede is? Als je je hiervan bewust wordt, kunnen we het heft in eigen handen nemen en onszelf helen.
Erken jezelf. Je bent het waard. Maakt niet uit hoe oud je bent, het is nooit te laat.

Als er iets in bovenstaande is wat onduidelijk is, mail me dan gewoon even.
Liefs en succes, Martine Clausen, martineclausen@gmail.com

Februari, van de voorzitter

Beste mensen, het eerste stukje van de nieuwe voorzitter.
Ik heb de Algemene Leden Vergadering als prettig ervaren en dank jullie wel voor de
steun en het goedkeuren voor mij als nieuwe voorzitter.
We waren met 1/3 van de leden aanwezig, maar er hadden ook leden de moeite
genomen om even een afbericht te sturen, met een goedkeuring, omdat ze bang voor
gladde wegen waren of gewoon geen tijd hadden. De herkansing om Joop nog even
persoonlijk de hand te schudden, kan bij de lezing op 15 februari. De lezing zelf geeft
een kleine inkijk in Theosofie met Rotha Bangma.

Na de pauze heeft Frans Meulman de kaart gelegd voor Joop en voor mij en andere
leden. Ik vind het met de tarot kaarten, een heerlijk begin van het nieuwe jaar.
We zijn het jaar begonnen met een klankschalen concert op 11 januari en voor wie ik
nog niet gesproken heb, dit jaar, een geweldig, gezellig en gezond 2016 toegewenst.

Het is februari 2016! Is het wel februari? Winter zou ik zeggen volgens de kalender.
25 januari was de warmste dag ooit, ons gevoel dat het koud moet zijn, raakt van slag,
of is het ons denken? De natuur gaat zijn gang. Ik heb nu al weer twee rozen-knoppen,
die op het punt staan te openen. In plaats van gewoon te genieten en in het nu te
blijven, gaat mijn denken aan het werk: ”Het is januari, het zou koud moeten zijn etc.
etc.”

15 februari worden ook de boeken verkocht. Dus kom naar de vereniging, ook al bent
u jarig.
Het is niet niks, als we weten dat Nel eerst de zorg voor de boeken had en later Willem
Rol, hij alles genummerd heeft en in Exel verwerkt heeft. Onze welgemeende dank hiervoor!
Ik zal een aantal redenen noemen, waarom we tot dit moeilijke besluit zijn gekomen.
* de school heeft er geen plaats voor
* er werden nauwelijks nog boeken geleend, men koopt makkelijker via internet een boek
* dit is niet alleen bij ons zo, de openbare bibliotheek krijgt ook steeds minder
bezoekers en lezers.
Zo kom je tot een besluit, wat ook ik lastig vind en tegelijkertijd gaat de opbrengst van
de boeken naar de vereniging, dan rest mij de vraag aan jullie; “Willen diegene die nog
boeken van de vereniging in huis hebben deze afgeven bij het bestuur?”
Voor wie het leuk vindt om onze zieke penningmeester een kaartje te sturen, staat haar
adres op de website.
Ik zie jullie op 15 februari.
Voor de komende maand luister naar uw hart
Yvonne

Afscheid

Het was een prachtige Algemene Leden Vergadering.
Wel een beetje anders dan anders. Ook en vooral voor mij. Het leek er echt op dat iedereen al een hele tijd blij met me was. En ik was en zal altijd blijven: blij met jullie. Al die jaren heb ik aan alles kunnen merken dat de leden mij waardeerden.

Bedenk daarbij wel dat ik niets was zonder de andere bestuursleden. Er ging af en toe wel iemand weg, maar steeds was er dan wel weer iemand die de taak van het vertrekkende bestuurslid kon overnemen. En altijd in bijzonder goede harmonie. Daarom ben ik alle bestuursleden bijzonder erkentelijk voor de goede jaren die we samen in de Vereniging hebben meegemaakt.
Bedankt en we houden contact!
Joop

IMG_2115_2IMG_2121_2

Januari, van de voorzitter

Lieve mensen,
Dat was dan weer dat! Feestdagen zijn er om achter de rug te hebben en dan te bedenken: hmmm, het was toch wel gezellig en ze vlogen om, hoewel het er nu wel heel veel achter elkaar waren. We moeten nu alleen de kerstversiering nog opruimen.
Ik weet dat al heel veel mensen de versiering allang verwijderd hebben, want als je het al hebt staan en hangen vanaf Sinterklaas dan wil je er wel weer van af. Je wilt het eigenlijk al vóór kerst weer weg doen, maar dan krijg je misschien opmerkingen van de buren.
Van de andere kant is het voor je gemoedsrust wel beter om lampjes en sterren eerder aan te brengen omdat het nu van de tijd afgaat die je nodig hebt om de feestdagen zelf voor te bereiden. Maar goed we hebben alles overleefd en gaan door met het dagelijkse ritme, maar dan wel met het meenemen van onze goede, om niet te zeggen bijzonder goede, voornemens. Laten we in ieder geval de beweging er in houden!
Die beweging hielden we er in, in december toen we met Marnix Lamers de lachmeditatie/workshop deden. We hebben zeker gelachen, alleen vraag ik me af of het de tweede keer met hem even leuk zou zijn. Maar goed, ik ging met een goed gevoel naar huis die avond en dat was de bedoeling. Ik voelde mezelf bijna alsof ik jarig was….
Maandag komen Anne van der Horst en Jacintha van Burgsteden ons verblijden met een healingconcert met de klankschalen. We hopen daarna ook verkwikt naar huis te gaan. We kunnen er dan weer een jaartje tegen, want de jaaroverzichten van 2015 waren nu niet bepaald opbeurend. Nu is ellende altijd meer nieuws dan vrolijke dingen maar toch…
Ik denk dat de wereld er beter uit gaat zien als iedereen genoeg heeft om te leven en heel misschien ook nog iets extra’s voor leuke dingen. Mensen hebben dan in ieder geval minder de neiging om achter anderen aan te lopen die de boel in het honderd willen schoppen.

Algemene Leden Vergadering

Nog even een woordje over de Algemene Leden Vergadering, dinsdag 19 januari 2016. Deze keer blikken we niet alleen terug naar het seizoen 14/15 en inventariseren we niet alleen de onderwerpen waar de leden behoefte aan hebben, maar kijken we ook vooruit naar de komende jaren met nieuwe plannen en kunnen we de behoeftes peilen die onder de leden leven naar aanleiding van die plannen. Het zal een bijzondere ledenvergadering worden! Alle leden zijn dus van harte uitgenodigd!

Joop

Nieuw jaar? Of Oud nieuws?

Aan iedereen die dit leest de beste wensen voor 2016. Geen tijd voor platitudes over hoe de tijd vliegt, dat zien we iedere dag in de spiegel, nietwaar?! Mensen, ik schrok toen ik dit keer de Nieuwjaarsboodschap van Amma vertaalde. Behalve liefde en compassie, was er een ernstige toon die aanspoorde tot bewust leven, aangezien de opwarming van de aarde veel sneller gaat dan voorspeld en Amma zei dat als wij op deze voet voort gaan, wij over 4 tot 6 jaar in een zodanige hitte zullen leven dat het menselijk ras zal uitsterven. Aarde, onze planeet, zal zich aanpassen dus de planeet overleeft het wel. Maar als wij niet uitkijken, dan is het finito met ons bestaan.
aardeIk moet zeggen dat ik daar wel even stil van was. Een fenomeen op zich. Natuurlijk weten we van het gat in de ozonlaag en dergelijke, maar er komen dagelijks meer auto’s op de weg en we gaan nog altijd rustig door met het kappen van tropisch regenwoud en het houden van koeien. Die koeien alleen al zijn debet aan 18% van het broeikaseffect. De oplossing lijkt mij duidelijk. Dan maar geen vlees meer eten!
Nou, nou, Martine, dat is wel erg somber zo begin januari, denkt u wellicht. Helaas, zo heeft de mensheid haar moederplaneet uitgebuit. Dus wanneer u weer staat te lekkerbekken voor een kiloknaller, dan zou ik nog maar een keertje nadenken.
Ik had laatst een leuk gesprek met een knaap die zojuist was afgestudeerd in maritieme biologie. Hij was speciaal geïnteresseerd in landbouw op zee. Dat wil zeggen: de visteelt op zo’n manier dat er oesters en zeewier aan te pas moeten komen om de afvalstoffen van die vissen op te nemen zodat er geen enkel afvalresidu van de teelt van die vissen overblijft. Knaap was 24 en gaat in februari naar Australië om daar werk te zoeken in zijn veld. Ik zeg tegen hem: ‘Goh, interessant beroep hoor, dan weet je zeker ook wel dat de veeteelt voor vleesconsumptie door de hoeveelheid methaan een grote boosdoener is waar het broeikaseffect betreft.’ ‘Ja, zegt hij, ‘daarom probeer ik ook nog maar 1 keer per dag vlees te eten.’ Ik schoot regelrecht in de lach. ‘1 keer per dag? 1 keer per week zul je bedoelen, kerel, anders redden wij het niet!’
Deze jongeling was een Engelsman. Ik vond het sneu want hij werd helemaal rood, en pruttelde dat hij zo van vlees houdt. En daar zit hem dan ook precies de kneep met dat hele milieuprobleem. Wij zijn zo gewend om het onze zintuigen naar de zin te maken, dat we eigenlijk grote moeite hebben om te doen wat goed is voor het algemeen goed. Zo lekker een stuk vlees, dus dat ene stuk dat ik eet kan geen kwaad, toch? Ahhh, lekker lang onder de warme douche is zo zalig. Ahhh, met de auto naar de supermarkt is zo lekker gemakkelijk. Ahhh, een spuitbus deodorant is zoveel frisser dan een roller. Noem maar op, noem maar op.
Amma zegt: ‘Zelfs al woon je in een mini flat, dan nog heb je een vensterbank waarop je een paar potten met eigen groenten kunt verbouwen. En je kunt je afval scheiden. Denk niet, wat kan dat minibeetje dat ik doe nu toch voor invloed op het geheel hebben. Want alle kleine handelingen zijn samen één belangrijke stap.’
Maar haar boodschap was niet helemaal somber hoor, want ze zei ook dat wanneer we met zijn allen die moeite doen, dat er dan wellicht een verschuiving in bewustzijn zou kunnen komen en daardoor de start van een nieuw tijdperk. Maar dan moet er echt wel iets veranderen.
Ik hoop op het laatste. Als je naar het nieuws luistert is dat genoeg om je doodsbang te maken en pessimistisch. Als je ziet wat ze doen op sommige plaatsen in de wereld dan realiseer je je dat de mensheid de meest destructieve diersoort op aarde is en dat deze diersoort de hele planeet naar de Filistijnen helpt. Maar er zijn ook vele mensen die geweldloosheid betrachten, zoals wij van Gandhi geleerd hebben. En die vriendelijk zijn voor hun medemens. Godbetert, hoe is het mogelijk dat we zo moeilijk doen over de vluchtelingen. Die arme mensen hebben een welkom nodig, stel je voor dat jij in hun situatie zou zijn. Maar daar ontbreekt het aan. Aan inlevingsvermogen.
Mijn nieuwe voornemen voor dit jaar is een oud voornemen. Ik wil niets, alleen maar mededogen hebben voor de planeet en alles daarop. Helaas ben ik menselijk en kan ik geen mededogen opbrengen voor terroristen die plannen maken om onschuldige mensen de lucht in te blazen.
Hopelijk wordt dit een jaar van positieve veranderingen. Sommige veranderingen zijn vreemd, daar moeten wij een beetje aan wennen. Zoals het feit dat onze voorzitter na meer dan 20 jaren trouwe dienst met (welverdiend) pensioen gaat. Zeer begrijpelijk hoor, Joop, petje af voor jouw inzet al die jaren. Hopelijk blijf je nog wel je rode jasje dragen, want we kennen je eigenlijk niet zonder!
Ik ben benieuwd lieve mensen, wat dit nieuwe jaar gaat brengen. Ik hoop Nieuws, en geen Ouds.

Martine Clausen, als we nog 4 tot 6 jaar te leven hebben, wat gaan we dan doen met die tijd?

December, van de voorzitter

Lieve mensen,
Zo, de Goedheiligman is weer vertrokken. Kunnen we nu naar de volgende halte in het jaar. We hebben er een paar en er zijn mensen die er verschillende hebben, maar Kerst is een algemene. Als je het zelf niet viert, moet je er rekening mee houden dat de mensen waar je mee omgaat het vieren. Dan zou je je eenzaam kunnen voelen die dagen. Je zou dan iemand anders kunnen uitnodigen, die het ook niet viert, maar dan zou je kunnen denken dat je het wel viert en dat wilde je juist niet.
Zo is er altijd wat.
De maand december blijft speciaal. Ook bij ons!
We hebben jaren in december de muziekavond gehad. Ik weet niet of iedereen er op zat te wachten, maar over het algemeen waren het bijzonder goede avonden.
Dit jaar hebben we iets anders, maar ook heel speciaal: Lachmeditatie.
Vorige keer dat we iemand voor die discipline hadden uitgenodigd kwam ze niet opdagen. Toen verging ons het lachen een beetje.
We hebben deze keer met Marnix al zulke leuke contacten gehad, dat het uitgesloten is dat hij verstek zou laten gaan.
Dus rest ons het lachen zelf. Je kunt je haast niet voorstellen hoe het gaat dus laat je verrassen.
Je zou het ook een keer voor mij kunnen doen. Ik heb prachtige jaren gehad met jullie allemaal en ik hoop jullie met mij. Ik zal voor het laatst de spreker aankondigen in hoedanigheid van voorzitter. In de Algemene Ledenvergadering op 4 januari 2016 zal ik de hamer overdragen aan de nieuwe voorzitter. Dat het Yvonne wordt leidt geen twijfel, want er heeft zich geen andere kandidaat aangemeld. Dat Yvonne het kan heeft ze in onze bestuursvergaderingen bewezen dus ik geef de functie met een gerust hart aan haar. En dat zeker omdat ze een bestuur achter zich heeft staan, dat prima op zijn taak is toegerust en dat open staat voor suggesties en aanbevelingen die uit de leden naar voren komen net als in het verleden.
Alleen maar positieve beschouwingen dus.
Heel fijn als jullie allemaal komen maandag.
Als je even niet kan wens ik je alvast een mooi en spiritueel jaar en fijne feestdagen vóór het Nieuwe Jaar echt begint.
Joop

Ervaren

Vanmorgen tijdens mijn meditatie kreeg ik een ingevink-je. Ineens bedacht ik dat als ik geen verlangens zou hebben, ik ook niet hoefde te streven. En als ik niet hoef te streven dan hoef ik ook niet te redderen, of te haasten. En als ik niet hoef te haasten dan krijg ik geen stress. Dus dan ontstaat er ook geen onrust in mijn lijf. Dan ben ik lekker ontspannen.
Als ik geen verlangens zou hebben.
Maar ja, ik heb wel verlangens. Verlangen is een gek woord. Het is volgens mij afkomstig van de wortel ‘longen’ want in het Engels is ‘to long for’ namelijk verlangen. Dus dan zit er ook nog long in. Wat klopt met het voorstuk ‘ver’ van ver-langen. Het klinkt alsof er afstand in zit. Als je verlangt dan is het dus naar iets in de toekomst en dat kan even duren. Soms zelfs ‘long’. Lang dus. Daar heb je dus het staartstuk: ‘langen’. Kunt u mij nog volgen?

Ik heb het niet gecheckt via Google, maar ik wed dat het Engelse en Nederlandse woord een gelijke wortel hebben, het zijn allebei Germaanse talen en ik heb in het Stenen Tijdperk toen ik studente Engels was Oud-Engels gehad en dat leek heel veel op onze taal. Maar dit allemaal terzijde.

Het gaat dus om verlangen. In feite klinkt dat woord aardig schattig. Ik verlang ergens naar doet je eigenlijk denken aan Zuster Anna-ziet-gij-al-iets-komen in een lange jurk met haar tot op de grond en smachtende blik. Leuk en aardig maar verlangen is eigenlijk begeren. Begeren klinkt al een stuk hebberiger nietwaar?
Maar hoe zit dat dan met het begeren van non-materialistische zaken? Zo verlang ik bijvoorbeeld vrijwel continu naar reizen. Het is eigenlijk minder een verlangen dan een drang. Gelijk de Spin Sebastiaan heb ik die drang van binnen die reikhalzend uitziet naar nieuwe horizonten. Ik heb daar geen enkele verklaring voor. Het is een drang van binnenuit en ik heb het niet van iemand, het is niet genetisch bepaald want niemand uit mijn gezin van herkomst heeft die drang.
Zou ik dan toch een koekoeksjong zijn? Niet dat ik smachtend door het leven ga hoor, maar het is zeker wel waar dat wanneer ik weer een paar weken thuis ben, het van binnen begint te kriebelen. Sommige mensen begrijpen er niets van. Die zeggen: ‘Wat vind je elders dat je thuis niet kunt vinden?’ Of: ‘Je bent vast uit balans, want dat verlangen wijst op innerlijke onrust.’ Of nog erger: ‘Je probeert natuurlijk jezelf te ontvluchten, maar waar je ook gaat in deze wereld, je neemt jezelf mee en komt jezelf toch wel tegen.’
Vooral deze laatsten kijken daar dan heel onheilspellend diepzinnig bij en dan weet ik:
die heeft dus niets van mij begrepen.
Iemand zei een keer heel mooi: ‘Jij wilt juist op reis om jezelf te leren kennen. Iedereen doet dat op zijn eigen manier.’ Dat klopt zeker. Door die reiservaringen leer je over jezelf. Op de eerste vraag ga ik niet in, als mensen dat niet kunnen bedenken dan houden ze vast niet van reizen. En het antwoord op de tweede vraag is juist het tegenovergestelde: als ik niet ga dan word ik onrustig.
Nu is voor mij natuurlijk interessant om eens te gaan kijken naar mijn ingevink-je van hedenmorgen. Want iets zei: zonder verlangens geen stress. Verlichte meesters zeggen ook dat soort dingen, waarbij ik niet wil doen voorkomen dat ik een verlichte meester ben, maar ja, die Verlichten die hebben geen verlangens want die hebben ook geen gedachten en zonder gedachten hoef je niets. Dan zal hooguit het gerommel van je maag je erop attent maken dat je lichaam wel degelijk een portie voeding verlangt, maar dat is meer praktisch. Het lichaam als voertuig, de taxi van onze ziel. En daar kom ik dan toch weer onherroepelijk uit bij het feit dat ik wel gedachten heb. Veel gedachten. Zoveel dat ze af en toe mijn neus uitkomen.
Nu was ik een aantal maanden geleden naar een satsang weekend in Brussel. Daar zit een stel die allebei de Transformatie hebben doorgemaakt. Ik moet zeggen dat het hele mooie mensen zijn. Heel erg liefdevol. Volgens hen is het lastige dat die toestand van pure gelukzaligheid, die je ervaart als je de gedachten ontstijgt, helemaal niet moeilijk te bereiken is. Ze zeggen: het is er altijd al, het ligt in ieder van ons. Zij zeggen: ervaar het leven. Bewust. Als je kijkt, zie dan. Als je hoort, luister dan. Als je eet, proef dan. Zo zie ik als ik voor mij uit kijk de tuintafel. Daarop staat een grote lage schotel, met water en het is mussen badder-tijd. Soms zitten er wel 5 tegelijk in. En spatteren dat ze doen. Het water druipt van de tafel af. Als je zoiets ziet. En je beleeft het in het moment. Dan is er even niets anders. Zelfs geen gedachte. Volgens mij bedoelen ze dat.

Fijne Feestdagen lieve allemaal.
En een Gezond, genoeglijk, gezellig 2016
Martine Clausen, ervaringsgericht.