Christiane Beerlandt, niets gebeurt ‘zomaar’.

Terugblik lezing van maandag 16 november 2015

Christiane Beerlandt

Christiane-Beerlandt

De avond van 16 november had een bijzondere lading. Dirk Lippens, levensgezel en echtgenoot van Christiane Beerlandt, was sinds jaar en dag de steun en toeverlaat van Christiane. Waarheen Christiane ook ging voor een lezing, Dirk was erbij. Hij heeft in de afgelopen jaren vreselijk hard gewerkt om het werk van Christiane, en haar missie om van de wereld een mooiere, leefbaarder en betere plaats te maken, te ondersteunen en mogelijk te maken. Christiane werkte onvermoeibaar, zichzelf veronachtzamend om anderen te helpen. Zij overleed totaal onverwachts op 18 juni 2015, 11 dagen na haar zestigste verjaardag.
Dirk voelde dat het werk van Christiane voortgang moest hebben, en daarom kwam hij bij onze Vereniging. De lading die deze avond had was een emotionele. Dirk was zichtbaar aangedaan, volop in de rouw. Vandaar dat het extra moedig van hem was om voor de eerste maal na haar overlijden, een lezing te verzorgen, in plaats van op de achtergrond aanwezig te zijn.
Hij begon met een korte introductie om uit te leggen waarom hij en niet Christiane daar vanavond voor de zaal stond. “Duizend maal liever had ik hier niet gestaan.” Recht vanuit zijn hart.
Dirk sprak verder: “ Christiane zei altijd: eerst komt de Zelf-liefde, de zachtheid voor het Zelf. Dan pas kunnen wij goed voor anderen zorgen. Anders wordt het opoffering.” Dit is een belangrijke boodschap want opofferen put onze eigen energie uit waardoor wij moe en ziek kunnen worden, terwijl wanneer wij vanuit een overdosis energie anderen helpen, onszelf nooit uit zullen putten.
Christiane zei voorts: “Ik maak mijzelf overbodig door mijn boeken te schrijven.
Dirk las een zin voor van een kaart die iemand bij hun huis in Lierde had achtergelaten na Christianes verscheiden: “Houd mij niet tegen. Opdat jullie zouden groeien moet ik heen gaan.
Deze zin heeft Dirk en Christianes dochters zeer gesteund. Zij weten dat er een reden achter het onverwachte overlijden van Christiane is en deze zin lijkt voor hen een groot onderdeel van die reden.

Dirk Lippens

Dirk Lippens

Het gaat er altijd om de levenskracht in jezelf steeds sterker te maken om van deze wereld een betere plaats voor elkaar te maken. Daarnaast gebeurt niets zomaar. Alles wat wij meemaken heeft een oorzaak en een reden. Daarom is het belangrijk om bij situaties niet naar de ander te wijzen, maar juist te kijken wat in ons het patroon is wat er voor zorgt dat we dit in de buitenwereld aantrekken. Het is ten slotte zo dat het al moeilijk is onszelf te veranderen, laat staan een ander. Bovendien zijn we machteloos als we naar de buitenwereld wijzen, terwijl wij, als we bij onszelf te rade gaan en patronen ontdekken, kunnen zien: hee, dit is mijn overtuiging, misschien is die niet langer nuttig, misschien kan ik die vervangen door iets constructievers.
Om hier meer inzichten en steun bij te krijgen is het werk van Christiane Beerlandt een onschatbare bron. Haar enorm dikke boek: de Sleutel tot Zelf-Bevrijding is daarin het magnum opus, 1300 ziekten staan hierin beschreven. Het gaat hierbij niet om de beschrijving van het medisch ziektebeeld, maar juist om de psychologische kernoorsprong van de kwaal of ziekte. En wanneer die kernoorsprong begrepen is dan kan er aan de kernoplossing gewerkt worden, die zeer helder onder het psychologisch ziektebeeld beschreven staat. Christiane had geenszins iets tegen de reguliere medische wetenschap. Zij vond juist dat de psychologische aanpak en de reguliere geneeskunde hand in hand moesten gaan.
Dirk wees op het belang van het lezen van de introductie en inleiding van de Sleutel. Meestal gaan mensen onmiddellijk op zoek naar hun kwaal en slaan het voorwoord over. Maar juist daarin legt Christiane haar levensfilosofie uit.
Wanneer je een tekst van Christiane niet goed snapt of niet in praktijk weet te brengen, dan kan het heel goed helpen wanneer je de tekst door een vriend of familielid laat lezen en met hen kijkt hoe de tekst voor jou van toepassing is. Ten slotte hebben we allemaal blinde vlekken, als wij die namelijk niet hadden, dan hadden we geen problemen.
Natuurlijk is niet iedereen ziek. Er zijn behalve ziekten nog allerlei andere signalen in onze levens waaruit wij iets kunnen leren over onszelf en ons gedrag. Daarbij is het zaak dat wij er niet in doorslaan dingen als een signaal te zien. Dat wij niet bij het minste geringste banale voorvalletje daar meteen een betekenis hoeven achter te gaan zoeken en erover zitten tobben. Fanatisme is nooit goed. Maar wanneer iets je echt opvalt, bijvoorbeeld ineens gaan er in een week een aantal peertjes stuk in je huis. Dan zou je daar eens bij stil kunnen staan. Of je breekt, of in je omgeving breken, ineens glazen. Dat zou dan in kunnen houden dat jij ergens mee moet breken. De signalen van buitenaf lopen namelijk altijd synchroon met iets binnen in ons zelf. Synchroniciteit is: er gebeurt iets opvallends waarvan wij niet direct de oorzaak zien, vandaar dat het ons opvalt, en die gebeurtenis raakt ons. Als het ons raakt dan is er een betekenis. Zo gaf Dirk het voorbeeld dat in de twee jaar voorafgaand aan Christianes overlijden er in hun huis maar liefst vijf klokken om verschillende redenen stil bleven staan. En dat zelfs het kleine wekkertje dat Christiane altijd bij zich had tijdens haar lezingen, stil bleef staan. Na het overlijden van Christiane begonnen de klokken weer spontaan te lopen in hun huis en ging de wekker ook weer lopen.
Dirk weet zeker dat hier een boodschap in zit. Christiane was altijd heel hard aan het werk en sliep maar vier uur per nacht. Zij was een geëngageerd mens, nog voor zij ooit een boek geschreven had was zij actief om de hormonen uit diervoer te bannen. Ook had zij in de tachtiger jaren, toen het nog totaal niet in zwang was, al een natuurvoedingswinkel. Wellicht heeft Christiane heel goed geweten waarom die klokken stil gingen staan. (nu ik dit verslag schrijf denk ik: als de klok stopt dan betekent het misschien dat je een pauze moet nemen) Maar wilde zij niet aan zichzelf denken, omdat zij kon zien wat er in onze wereld aan de hand is en wat er nodig is. Dirk vertelde dat Christiane een jaarhoroscoop schreef en dan nog eens de horoscoop voor elke individuele maand. En dat zij tegen hem zei dat ze niet durfde neerschrijven wat zij allemaal gezien had, omdat het te verschrikkelijk was.
Haar boodschap aan het einde van de tekst van november 2015 was: “Mensen, ik hou van jullie. Geloof in je kracht. Ik zie de kleine onvolkomenheden in jullie, maar die kunnen overwonnen worden. Hou van jezelf!” In feite doorzag Christiane de inherente eenheid, goedheid en liefde in de mensheid. Zij doorzag dat het ego en de overtuigingen die onvoorwaardelijke liefde in de weg zaten. Christiane had een gave. Zij kon zich afstemmen op de onderliggende waarheidsfrequentie van het leven. Van daaruit heeft zij volledig zuiver en onzelfzuchtig haar vele boeken geschreven en mensen in lezingen willen helpen. Wij zullen haar in fysieke vorm moeten missen, maar zij leeft voort in haar werk, in de harten van haar bewonderaars en dierbaren en Dirk is ervan overtuigd dat er nog geen einde is gekomen aan het werk van Christiane.
Met zijn zachte, warme stem, zijn rustige uitstraling en zijn liefde en passie voor Christianes missie, heeft Dirk een prachtige avond verzorgd. Na de pauze waren er slechts weinig vragen. Want zijn verhaal was helder, en ik denk dat wij met zijn allen stil waren vanwege de gevoelde emotie en integriteit van een man die zijn levensgezellin iedere minuut van de dag zo zeer mist.

Martine Clausen,
dankbaar voor Christianes werk, voor de mooie avond met Dirk en om het feit dat ik in mijn leven Christiane meerdere malen heb mogen ontmoeten.

Nieuwsbrief Beerlandt Publicaties 18 juni 2015Beerlandt publicaties

Een nieuwe voorzitter?

IMG_7499_klnYvonne Pietersma heeft zich gemeld, voor de vacature van voorzitter van de Vereniging voor Parapsychologie Zaanstreek.
Wie is zij?

Ik ben geboren en getogen in Zaandam, getrouwd, kinderen en kleinkinderen en reeds lang lid van de Vereniging.
Ik draag de Vereniging een warm hart toe en ben daarom ook toegetreden, tot het bestuur.
Ik heb een praktijk aan huis, met o.a.voetreflexologie, MIR-Methode en ben docent Encaustic Painting, het bijenwas schilderen, kunstzinnig, intuïtief spiritueel schilderen en technieken.
Ik zie samen met mijn andere bestuursleden het zitten om voorzitter te worden en jullie belangen te behartigen en een zo goed mogelijk programma neer te zetten.
Met groeten, Yvonne Pietersma

www.zaanreflex.nl
www.encausticschilderen.nl

Mens en natuur

2015-11 natuurWanneer voel je je tot bepaalde mensen en hun ideeën aangetrokken? Als het klikt en resoneert met iets binnen in jezelf. Wim Hof (ook wel genoemd The Iceman, die door een speciale ademhalingstechniek zijn lichaamstemperatuur zodanig kan opwarmen dat hij meer dan anderhalf uur in een bak ijs tot aan zijn nek kan blijven staan, en die in zijn onderbroek in Alaska een marathon rent) spreekt over het belang van onze verbinding met de natuur, iets wat mijns inziens essentieel is voor het voortbestaan van de mensheid.
Onlangs waren wij aanwezig bij Amma’s programma in Nederland, zij is een groot humanitair en spiritueel wereldleider. Tijdens een van haar lezingen sprak zij ernstig over het gevaar waar wij met zijn allen op af stevenen omdat wij mensen in 60 jaar meer dan 40% van de grondstoffen van de aarde hebben uitgeput. Omdat wij rücksichtslos doorgaan met het uitbuiten van dieren, het vervuilen van de omgeving en met het kappen van bomen.
Laatst reed ik door een straat waar ik vroeger op school ging (Van Goghweg Zaandam). Met afgrijzen zag ik dat alle bomen waren gekapt. Er stonden aan weerszijden stronken met diameters van 80 centimeter. Een ongelofelijk triest gevoel overviel mij. Op de website van gemeente Zaanstad staat dat ‘de straat na 50 jaar hard toe was aan een opknapbeurt’ en ‘..het groen en de verkeerslichten nodig moesten worden vervangen’. Bomen dus niet ziek. Maar ik voelde me ziek van onmacht. Hoe is het mogelijk dat zo een besluit wordt genomen met als reden ‘de straat moet opgeknapt, waarom niet opknappen om de bomen heen??
Wij mensen bestaan letterlijk omdat er bomen zijn. Zij geven ons lucht. Het grote probleem is dat lucht onzichtbaar is voor het oog. Zo zien wij dus niet dat de lucht die wij inademen, vervuilt. Uit een studie van september jl. blijkt dat meer dan 3 miljoen mensen jaarlijks voortijdig overlijden door luchtvervuiling, dat is meer dan malaria en HIV/Aids samen. Dit betekent dat 6 mensen per minuut aan luchtvervuiling overlijden. Als we zo door gaan dan verdubbelt dit aantal voor 2050. De meeste gevallen van overlijden door luchtvervuiling zijn het gevolg van minuscule deeltjes die diep in de longen worden ingeademd. Zij veroorzaken hartaanvallen en beroertes, en staan voor driekwart van de jaarlijkse 3.3 miljoen overlijdensgevallen. Daarnaast zijn longkanker en ademhalingsziekten verantwoordelijk voor de overige gevallen van overlijden. (the Guardian, 16 sept. 2015).
Het grootste probleem dat wij hebben is dat we onszelf afgescheiden zien van de natuur. We hebben het over mens en natuur, niet over mens als onderdeel van de natuur. Wij bestaan voor 70% uit water. Maar de oceanen en rivieren vervuilen wij. We realiseren ons niet dat er een zuiver drinkwater probleem aan het ontstaan is. We kunnen niet zonder zuurstof, maar we beschouwen bomen als potentieel meubilair, potloden en brandhout.
Ik vermoed dat de natuur een zelfherstellend vermogen heeft. Het ‘immuunsysteem’ van de natuur zal ons mensen als een virus gaan bezien dat bestreden moet worden. In een poging de aarde te redden moeten wij, als wij zo doorgaan, het veld ruimen. Wij
beschouwen natuurvolken als primitievelingen maar van hen kunnen wij leren: niet méér te nemen dan wij nodig hebben en herplanten wat we genomen hebben.
Ik vraag mij af of de natuur een fout begaan heeft met de evolutie van het menselijk ras. Wij zijn uitbuiters, uitputters en hebzuchtigen. We nemen zonder te danken en zonder terug te geven. Wij beschadigen Moeder Aarde, we kwellen dieren en behandelen ze als levenloze producten. Onze bomen lijden onder zure regen. Zij kunnen niet protesteren tegen het kappen. Hoe zit het met ons onderscheidend vermogen? Wanneer zal ons bewustzijn zodanig groot worden dat wij werkelijk actie ondernemen?
Ik houd mijn hart vast.
Martine Clausen, verontrust.

Het onvermogen mystieke ervaringen te accepteren is meer dan een intellectuele handicap. Gebrek aan bewustzijn over de onderliggende eenheid van organismen en hun omgeving is een ernstige en gevaarlijke hallucinatie. Want in een beschaving die de beschikking heeft over immense technologische kracht, leidt een verwijdering tussen mens en natuur tot een gebruik van deze technologie in een vijandige geest – namelijk tot het ‘veroveren’ van de natuur in plaats van een intelligente samenwerking met de natuur.’
Alan Watts – filosoof

2015-11 bob

Illustratie: Bob Clausen

November, van de voorzitter

Het kan raar lopen hier op aarde.
Voor november hadden we Christiane Beerlandt bereid gevonden weer naar ons toe te komen om een lezing te houden. Het is al weer meer dan 6 jaar geleden dat ze bij ons was. Haar komst is toen niet ongemerkt voorbij gegaan. Het was bijzonder druk die avond en dat was niet voor niets. Christiane is een bijzondere vrouw met een zeer bijzondere missie.
Jammer dat hieraan zo plotseling een einde kwam. Christiane is na een kort ziekbed deze zomer overleden.
Het is flauw om te zeggen dat we als parapsychologische vereniging kunnen verwachten dat ze evengoed nog kan komen maandag, dus dat doen we maar niet.
We zijn heel gelukkig, haar vriend en metgezel bereid te hebben gevonden in haar plaats de lezing te geven. Het zal een heel andere lezing worden, maar wij denken dat hij als arts zijnde ons heel veel kan vertellen over Christiane haar werk en over ziekte en gezondheid in het algemeen. We zouden hem tevens aan de tand kunnen voelen waarom hij wel waarde hecht aan haar denkbeelden en veel “normale artsen” niet.
We hopen dat het een avond zal worden om nooit te vergeten.
Onze vereniging heeft ook nog steeds onze volledige aandacht nodig. In januari gaan we onze nieuwe voorzitter kiezen. Een kandidaat heeft zich al aangediend en zal zich later in deze Pariodiek voorstellen. Denk nu niet: o we hebben er al een dus ik hoef niet meer, want dan is er niets meer te kiezen in januari.
En laten we niet vergeten dat ons orgaan ook vernieuwing behoeft in de vorm van een nieuwe redacteur, die dan ook naar eigen inzicht de Pariodiek kan vullen. Een modern jasje zou ons niet misstaan denk ik. En je hoeft het niet eens heel bijzonder te doen om af en toe eens een complimentje te krijgen van een van onze leden. Kijk maar naar mij!
Het is dus echt dankbaar werk, maar inderdaad, werk blijft het.
Joop