Frits vd Blom, Voeding en fysieke degeneratie.

Voeding en fysieke degeneratie

Frits van de BlomTijdens deze presentatie komt het gedachtegoed van Weston Price, voeding en fysieke degeneratie, tandarts en kaakschirurg in het begin van de vorige eeuw ter sprake, compleet met veelzeggende foto’s, die hij destijds zelf heeft gemaakt. Price heeft in de jaren dertig een zeer uitgebreide studie gedaan bij een groot aantal inheems levende mensen, verspreid over de hele wereld. Hij was verrast door hun uitstekende gezondheid. Echter na overschakeling op onze geïndustrialiseerde voeding ging het met hen en vooral met hun kinderen in vele opzichten bergafwaarts. De uitkomsten van dit onderzoek zijn ronduit schokkend.
Naast het onderzoek van Weston Price komen een aantal belangrijke aspecten van de vetstofwisseling aan de orde. Daarbij zal duidelijk worden gemaakt dat wij nogal wat foutieve informatie hebben gekregen met alle gevolgen van dien voor onze gezondheid.
Consumenten, maar ook artsen en wetenschappers, zijn ongemerkt door desinformatie misleid.
Alle lezingen beginnen precies op tijd; binnen komen kan in alle gevallen vanaf een half uur van te voren. Kom dus ruim op tijd.

Maandag 21 november 2016 20:00 uur
Basisschool De Vuurvogel, Eemmeer 15b, 1509 GL Zaandam – ’t Kalf
Entree: leden gratis / Niet leden: € 10,- / 65+: € 8,-

 

bron: http://www.lichtvanzelf.nl/

Intussen

Het valt mij op dat wanneer ik ga zitten om een stukje voor de Pariodiek te schrijven, het net is alsof ik zojuist nog een stukje geschreven heb. Ook al is er toch echt een maand voorbij, het voelt net alsof dit niet het geval is. Volgens mij is dat de directe ervaring van het Nu. Als je iets specifieks doet op gezette tijden, dan valt in de beleving de tussentijd weg. Waarschijnlijk is het zo dat als die gezette tijden verder uit elkaar komen te liggen, ze je minder dit gevoel van Nu kunnen geven, maar dat weet ik niet. Daar kom ik op omdat onze zoon morgen 21 wordt en hij dus vorig jaar morgen 20 is geworden en ik mij die dag niet kan herinneren. Dus de tussentijd tussen die 2 verjaardagen is voor mij te groot voor de Nu beleving.

Laatst was Paulien Cornelissen op de televisie, een soort theater progamma was het. Zij had het over het woord ondertussen. Dat vond ik nogal grappig. Want terwijl ik dit schrijf zit ik ondertussen in de zon in de tuin. Waaronder? En waartussen? Ik kan ook intussen in de tuin zitten en dan gelden de vragen waarin en waartussen? Terwijl ik zit te typen zit er ondertussen een ekster op mijn tafel water te drinken uit het vogelbad annex drinkwaterbak. Er vliegt intussen een vlinder vlak voor mijn neus langs (ja echt op 5 oktober!) En ik hoor ondertussen een kuch-je van mijn man die in bed ligt bij te komen van een ‘uitstap’ naar de winkel. Ondertussen zitten er 5 kauwtjes en 1 ekster van de zaadjes die ik gestrooid heb te eten, maar nu ik klaar ben met het typen van deze zin zijn er alweer 4 kauwtjes opgevlogen en zitten er twee heggenmussen en een koolmees aan de zaadjes in een voor hen speciaal opgehangen ingenieus systeem waardoor zij rustig hun zaadjes kunnen eten en niet gestoord worden door die grote vogels.

Mensen, ik kan maar tot een enkele conclusie komen: ondertussen en intussen zijn synoniemen voor tegelijkertijd. Met andere woorden: deze twee tussenvoegsels zijn een manier om eigenlijk het Nu te benoemen. En zoals menig verlichte geest ons reeds heeft voorgehouden: er is alleen maar nu. Alles bestaat tegelijkertijd en wij hebben niet in de gaten dat wij middels onze taal in feite blijk geven dat wij op de hoogte zijn van deze Nu realiteit. Helaas is het zo dat menigeen deze woorden gebruikt zonder zich enigszins te verdiepen in de ware betekenis ervan en dat is jammer omdat het een mooie gelegenheid was om in te zien dat Eckhart Tolle gelijk heeft.

Intussen zijn er alweer weken omgevlogen en kan ik dus vermelden dat er alweer een jaar voorbij is en dat Amma ons land weer met een bezoek heeft vereerd. Hiernaar kijken wij in ons gezin altijd reikhalzend uit, ziet u de halzen al reiken gelijk de reus met de lange nek in de Efteling? Het was wederom een gelegenheid om de verpersoonlijking van compassie en liefde in levende lijve te ontmoeten.
Dit jaar waren Erik en ik dubbel zeer gezegend omdat wij deel uit mochten maken van de Arati op de maandagavond aan het eind van darshan (het omhelzen van de bezoekers dat plaats heeft vanaf 10 uur ’s morgens en de hele dag door gaat tot 22 uur ’s avonds). De Arati is een ritueel waarbij wierook gebrand wordt en een devotioneel gebed aan de Moeder van het Universum wordt gezongen waarvan de intentie is om het ego te verbranden om zo bij onze goddelijke kern van liefde te komen. Er wordt dan kamfer gebrand hetgeen een symbolische betekenis heeft want kamfer is de enige stof die totaal geen residu nalaat als je het verbrand. Dat staat dan symbool voor de intentie dit ook met het ego te bereiken. Een mooi streven, helaas in mijn geval is mijn ego nog verre van de kamfer-staat. Samen met nog 14 anderen mochten wij dit ritueel uitvoeren en we barstten beiden spontaan in tranen uit toen we de uitnodiging hiervoor per email ontvingen. We stonden op het podium vlak voor Amma, die nog bezig was mensen te omhelzen, dat stopt nooit, en terwijl we aan tegenover elkaar stonden en beiden het dienblad met de olielampjes de kamfer en de bloemen vasthielden en de bijbehorende mantra zongen, keken we naar Amma die ons ondeugend lachend aankeek. Heel bijzonder.
Toen Amma november vorig jaar weer uit Europa was vertrokken verzuchtten wij een beetje bedroefd dat het nu weer een heel jaar ging duren voor wij haar weer in levende lijve konden zien, maar vandaag denk ik er heel anders over: dat jaar is voorbij voor je er erg in hebt en intussen dacht ik een paar weken terug: nog maar 6 nachtjes slapen voor ik Amma weer ga zien. Maar nu u dit leest ben ik al bij Amma in Londen geweest en is Amma alweer vertrokken uit Houten om de toer voort te zetten. Op amma.nl kunt u lezen welke steden zij nog meer aandoet. Dichtst bij voor ons is Frankfurt of Parijs.

Ondertussen is Amma niet de enige Moeder van compassie die ons land aandoet. Want Moeder Meera komt ook naar ons toe. Haar darshan is in stilte. Je komt om de beurt bij haar, zij houdt je hoofd vast en lost zo oud karma bij je op waarna je haar diep in de ogen kijkt en het lijkt alsof er even niets anders meer op aarde is. Om je op te geven voor haar darshan kun je op de volgende link klikken. Moeder Meera komt naar Den Haag op 1 november. Locatie: De Broodfabriek, Volmerlaan 12, 2288 GD Rijswijk. Om je aan te melden kun je je opgeven via
www.mothermeera.com

Uiteraard geldt voor beide moeders dat er geen kosten verbonden zijn aan de darshan en het bezoek. Je kunt ter plekke natuurlijk het een en ander nuttigen waarvoor je wel betaalt, maar dat doe je ook als je tijdens een dagje shoppen even ergens gaat zitten.

Intussen begint mijn huisekster te krassen in de vlinderstruik. Dat is een erg gezellige kant van deze zwart-witte vogel. Zo rond theetijd gaat hij zitten keuvelen. Als ik dan terug­keuvel dan houdt hij zijn kopje scheef en krast met allerlei verschillende geluidjes terug. Net een papegaai maar dan zo vrij als een vogel en dat komt goed uit want hij is ook een vogel.

Maar alle gekheid op een stokje, nu even tijd voor een serieus beleefd verhaal waarvan ik u toch echt kond moet doen, want uniek in zijn soort en aangezien het zelfs van mijn ouders (die ontgoocheld de kerk verworpen zodra zij 18 waren) een uitroep van ‘Hoe is het mogelijk! Dat moet jij weer meemaken!’ Dat is toch wel heel erg stug!’ gepaard met bewonderende blikken ontlokte, mag ik u dit niet onthouden.

Ik laat het aan uzelf over om te vinden wat u ervan vindt. Hier gaat ie dan:
Een week of twee geleden had ik voor de zoveelste keer gehoord dat als je vanuit je hart God aanroept Zij je zeker zal horen en antwoorden. Ik had dit al zo vaak gehoord. Nooit in de kerk overigens, want daar ben ik niet mee opgevoed. Dit keer hoorde ik het in een interview op Batgap (Buddha at the Gaspump met een ontwaakte dame genaamd Chris Celine – een vrouw die een tragische jeugd heeft gehad en op het punt stond er een eind aan te maken en toen een soort ingeving kreeg dat er toch een doel moest zijn voor haar leven en dat ze net zo lang zou zoeken tot zij het vond, afijn na jaren ‘ontwaakte’ zij en zij zei dus in dat interview dat God naar ons luistert en dat wij maar twee dingen hoeven doen: 1. tegen God zeggen Help mij! vanuit je hart, en 2. je overgeven aan God en je oude overtuigingen links laten liggen).
Nu was het die week in September prachtig mooi weer en ik ging een strandwandeling maken. Als je vanuit Castricum aan Zee richting Egmond loopt dan kom je al gauw op een stil stuk strand want de meeste mensen blijven in de buurt van de paviljoens liggen. Ik liep dus richting Egmond met mijn kleine rugzakje in mijn korte broek met mijn voeten in de zee. Heerlijk als je zo die oneindige plas water beziet. Geen huizen, geen mensen, alleen maar weidsheid.

U kunt zich misschien wel voorstellen dat ik ondanks mijn toch zeer opgewekte natuur ook wel eens een minder momentje heb, helemaal in de omstandigheden met Erik die het soms zwaar te verduren heeft. Dus terwijl ik daar zo liep, en mij bewust werd van die nimmer aflatende stroom gedachten waar ik af en toe zo zat als koude pap van word, voelde ik mij een beetje droevig worden. Mijn gedachten tolden zo ongeveer als volgt: ‘ik heb talloze verlichte mensen gehoord, werkelijk honderden boeken over spiritualiteit gelezen, meditaties gedaan, Deepak gevolgd, een goeroe ‘gevonden’, ik heb gebeden, seva gedaan, ik heb iedereen voor mezelf laten gaan, en daarna heb ik tijd genomen voor mezelf. Ik eet gezond, ik eis niet veel, ik doe mijn best en ik zoek mijn hart en NOG ben ik niet in de staat van vrede waar al die boeken en mensen van zeggen dat het echt ZOOOOO dichtbij ligt. Als een bril die je zoekt terwijl hij op je voorhoofd staat.’
Zo liep ik dus. Er waren geen andere mensen en ik stond in het water en daar was een briesje en tevens het prachtige rollende geluid van de golven. Ik dacht aan de woorden van Chris Celine en ineens schreeuwde ik keihard : ‘God, Help Mij! Hoor je me nog eens? Hoe hard moet ik schreeuwen tot je mij ook eens een teken van leven geeft? HELP ME DAN!’

Niet overdreven hoor, ik schreeuwde keihard. En er gebeurde niets. Ik luisterde, voelde met mijn hart, keek eens in het rond. Niets. Nou lekker dan. Ik dacht dat dit dan maar het punt moest zijn waarop ik weer terug naar huis zou gaan en keek in de richting waar ik vandaan kwam. In de verte zag ik al die mensen liggen bij de paviljoens. Ik had nog even geen zin om daar al tussen te gaan zitten, dus keek ik naar de duinrand. Ik dacht voordat ik terug ga, ga ik daar even in het zand zitten, wie weet geeft God nog een teken van leven. Dus ik stond in het water en keek naar de duinen. Ik zag een bobbeltje en besloot bij dat bobbeltje te gaan zitten. Aangekomen bij de bobbel bleek het een leeg blikje dat was blijven slingeren. Ik gooide het weg.

Maar dat was niet het enige wat er lag!

2016-10-mfs-hartOp 30 cm van het blikje was het antwoord van God aan mij. Kijk maar wat ik daar aantrof:
Van alle plaatsen op het strand waar ik had kunnen gaan zitten kwam ik bij dit hart terecht. Er waren nergens mensen in de buurt. Het had er vast al sinds de vorige dag gelegen. Ik voelde een diep gevoel van dankbaarheid in mij op wellen. En van nederigheid, want wie ben ik om te denken dat God mij niet hoort en mij geen tekens geeft? Misschien ben ik wel te blind en te druk bezig met mijn gedachten om de tekens op te merken. Maar dit teken was overduidelijk. Hier kon ik niet omheen. Het was een teken van liefde. Van God. Hoe mooi is dat?

Ik wens iedereen een maand vol liefde,

Martine, geantwoord door God.